Co ja robię w tej szkole?

Najważniejsze, że ja to cieszy!

Rodzice umieli pewno dziewczynkę odpowiednio przygotować na pojawienie się malucha w domu.
Od razu przypomina mi się historia opowiedziana przez jedną z uczestniczek zajęć na warsztatach psychologicznych o tym jak różne traumy z dzieciństwa działają później w życiu dorosłego człowieka.
Opowieść uczestniczki: Dowiedziałam się od rodziców, że będę miała brata. Bardzo się ucieszyłam z tej wiadomości. Od razu pobiegłam na podwórko i pozadzierałam z dziećmi, których nie lubiłam. Wiedziałam, że brat, który przybędzie do rodziny stanie w mojej obronie i da im popalić. A tu rodzice przynoszą do domu małego gówniarza, który nie tylko nie będzie mnie bronił, ale jeszcze wszyscy zaczęli skakać koło niego, a ja znalazłam się na uboczu.
Przekaz od dorosłych w odbiorze dziecka. - Nie można wierzyć dorosłym.

Jesienna, większość rodziców przygotowuje teraz dzieci na tę okoliczność. W sytuacji, gdy dziecko ma już siedem lat zadanie jest dużo łatwiejsze.

Mam nadzieję, że w miarę upływu czasu brat zrekompensował Ci to pierwsze rozczarowanie.

To była opowieść uczestniczki, która była panią psycholog. Moja opowieść była inna.
Po urodzeniu się mojej młodszej siostry moja rozmowa z mamą była taka:
- Mamusiu! Skąd się wzięła moja siostra?
- Pan Bóg nam ją dał.
Chwila mojego zastanowienia i kombinowania. Jak to możliwe? Przecież Pan Bóg mieszka wysoko w górze.
- To z góry nam ją zrzucił?
- Tak! Brnęła matka.
Znowu zastanowienie i myśli. Ale przecież pod niebem jest dach naszego domu.
- To sufit się otworzył?
- Tak! - odpowiedziała matka, aby mnie zbyć. A ja na to.
- To dobrze, że siostrzyczka upadła na łóżko a nie koło niego.
( Od dziecka byłam dociekliwa i ta dociekliwość chyba mi pozostała do dziś).

Mnie się wydawało, że komentarz zostawiłam, ale pewnie mi się wydawało, to tylko zmilczę, chociaż Jesienna rozbawiła mnie także bardzo, ale to bardzo!
Pozdrawiam!

Fusillko, dobrze, że nic nie zginęło. :)
Też pozdrawiam.