- Proszę pani, proszę pani, chyba dostanę własne narty i chyba pojadę na obóz narciarski - dzieli się ze mną radosną nowiną Marcin, energicznie poklepując mnie po ramieniu.
- Cieszę się, że się cieszysz - ale przypominam, że poklepywanie nauczycieli po ramieniu jest uważane za działanie w złym guście.
- O sorki strasznie, zapomniałem (plaśnięcie dłonią w czoło - swoje własne tym razem), już więcej nie będę - ze skruchą wyznaje Marcin, poklepując mnie po łokciu.
Matematyka. Tenże sam młodzieniec wyjątkowo niestarannie rozwiązuje zadania, a zaoszczędzony czas przeznacza na wycinanie ząbków w skrzydle samolotu zrobionego z papieru w kratkę. Podłoga pod jego ławką równomiernie pokrywa się ścinkami.
- Co robisz? - zadaję retoryczne pytanie.
- Ja tylko stylizuję samolot (niewinna mina).
- A możesz wystylizować podłogę pod swoją ławką?
- No tyle jeszcze dla pani mogę zrobić - odpowiada po chwili wahania.
Do niedawna obowiązywał na terenie szkoły całkowity zakaz używania telefonów komórkowych przez uczniów. Dziecko mogło mieć w plecaku wyłączony telefon i włączać go po wyjściu ze szkoły.
Mogło też w szczególnych okolicznościach poprosić nauczyciela o pozwolenie na użycie telefonu, mogło też iść do sekretariatu i dzwonić do rodziców w pilnych sprawach.
Ponadto wielu nauczycieli udostępniało rodzicom swój numer telefonu.
Moim zdaniem taki system komunikowania się był wystarczający.
Kilka miesięcy temu rozgorzała dyskusja, której konkluzją było stwierdzenie, że szkoła nie ma prawa ograniczać dzieciom możliwości używania telefonów w czasie przerw.
No to przestała ograniczać.
Maluchy telefonów raczej nie mają, a jeśli mają - używają ich po wyjściu ze szkoły.
Za to piętra starszych klas w czasie przerw wyglądają jak zaczarowane - cisza, spokój, małolaty zajęte strzelankami na własnych smartfonach.
W ten sposób zdrowo spędzają czas oraz rugują z listy swoich umiejętności archaiczny sposób komunikacji werbalnej.
Zastanawiam się, ile czasu upłynie, zanim media gruchną wiadomościami o niekompetentnych nauczycielach, którzy nie zauważyli, że jakiś małolat zrobił koledze/koleżance mało pochlebne/kompromitujące zdjęcie w celu rozpowszechnienia go drogą elektroniczną.
Mam nadzieję, że zanim mania komórkowa pojawi się w klasach młodszych, zostanie wymyślony chip, który po wszczepieniu do mózgu pozwoli mi równocześnie pilnie obserwować kilkadziesiąt ekraników w zakresie 360 st.
Pracujemy nad zmiękczeniami, dzieciaki pochylone nad kartami pracy. Słychać delikatne stukanie ołówków o papier, warkot przejeżdżających samochodów, od czasu do czasu coś spadnie na podłogę, ktoś zakaszle. Ja miotam się między ławkami, bo dzieciaki mają mnóstwo wątpliwości.
Trochę dziwię się, że ćwiczenie ortograficzne tak zaabsorbowało dzieciaki.
Filip pracuje jak maszyna, po czym zamyśla się i pyta, ignorując zasadę, że najpierw trzeba podnieść łapę w górę:
- Proszę pani, a chłopcy mają okres?
Cóż można powiedzieć? Odpowiadam zgodnie z prawdą i krótko:
- Nie.
Kuba kiwa z politowaniem głową - chłopie, zapamiętaj to sobie - tylko dziewczyny.
Czy znacie miejsce, gdzie można bawić się równie dobrze? I w dodatku ktoś płaci mi za to.
Dowiedziałam się, że ciocia jednego z uczniów jest przyłożoną pielęgniarek i udało mi się powstrzymać od pytania - do czego?
Inny uczeń odmówił rozpisywania złożonego działania arytmetycznego, argumentując : bo nie jestem głupi, liczę w głowie (pomylił się w obliczeniach). W język ugryzłam się dopiero po wyartykułowaniu pierwszej sylaby słowa polemizowałabym i wyszło mi po-policz jeszcze raz.
Młodzieniec zapytany dlaczego stoi na kaloryferze (w łazience) odpowiedział mi, że przypadkiem tędy przechodził.
Pewien młodzieniec ma od dłuższego czasu gorszy dzień. Dokładniej mówiąc - od kiedy go znam.
Gdy człowiek ma gorszy dzień, to bije innych, kopie (z plucia już się wyleczył), złośliwie komentuje wypowiedzi i zachowanie kolegów, wyśmiewa się z cudzych pomyłek.
Chętnie coś schowa, wyrwie komuś z ręki, dyskretnie podstawi nogę.
Dziś po raz kolejny zainicjował przepychankę.
Na moje spojrzenie godne bazyliszka zareagował z oburzeniem:
- No co, nie moja wina. Tak mnie wychowali rodzice.
Nieskromnie powiem, że nadal mam niezły refleks - zdążyłam ugryźć się w język i powiedziałam to, co w takiej sytuacji wypada powiedzieć, a nie to, co powiedzieć miałam ochotę.
“““
