Co ja robię w tej szkole?

Rozmawiamy o psach. O pracy psów.

Dzieci mówią o psach przewodnikach, o psach ratownikach górskich, o dogotorapii. 

Ktoś wspomina o psach w policji, opowiada o psach szukających zaginionych dzieci, o psach tropiących przestępców.

Pytam, co psy mogą jeszcze robić w policji.

- Wypisywać mandaty? - niewinnie pyta niezawodny Filip.

Oczywiście występ Filipa wywołał salwę śmiechu.

Na salwę śmiechu Filip zareagował strzeleniem focha.

Na focha zareagowałam zdziwieniem. Mam nadzieję, że dobrze ukrytym zdziwieniem.

- Proszę pani, bo Filip bije mnie bez powodu!!!

- Z powodem - spokojnie sprostował Filip.

- Proszę pani, proszę pani, bo ja napisałem w komputerze wszystko o moich świętach!

- O, świetnie. A co napisałeś?

- Nic.

Juniorzy uwielbiają coś załatwić, przynieść, jednym słowem równocześnie wyrwać się na drugi koniec szkoły i przydać się do czegoś.

Marcin przez kilka tygodni był pozbawiony tej frajdy - miał rękę w gipsie. Prawą.

Dzisiaj kilkunastodniowy ozdrowieniec pałał chęcią przyniesienia do klasy pewnej umiarkowanie ciężkiej paczki.

- No dobrze - zgodziłam się po chwili wahania - tylko nieś to w lewej ręce - przypomniałam młodzieńcowi, troszcząc się o jego słabą jeszcze rękę prawą.

- Żaden problem - usłyszałam odpowiedź - mama mówi, że mam obie lewe.

Ćwiczenie ortograficzne, tym razem w roli głównej jest ó. Juniorzy mają przed nosami szereg wyrazów z rzeczonym ó i muszą wpisać do odpowiedniej rubryki: wymienne/niewymienne.

Na tapecie jest wyraz mój.

Junior wykrzykuje:

- Wymienne, bo moja.

Po czym zaczyna wpisywać wyraz do odpowiedniej rubryki. Po pierwszej literze przerywa pisanie i pyta:

- Mam to napisać przez ó, czy u? 

- Pani wygląda dziś jak kierowca limuzyny - rzekł Filip, zmierzywszy mnie wzrokiem.

Z trudem pohamowałam chęć zadania pytania - dlaczego?. 

Intonacja wypowiedzi mądrali sugerowała, że jest to komplement. Podziękowałam więc.

Filip z uśmiechem wskazującym na poczucie dobrze spełnionego obowiązku niespiesznie podreptał do swojej ławki. 

Co usłyszę następnym razem?

- Co to jest starówka?

- Dom, w którym mieszkają starzy ludzie.

Lekcja. Cisza. Juniorzy pilnie piszą.

Ciszę przerywa Filip:

- Czy mogę zadać pani niedyskretne pytanie?

- Nie.

- Trudno, i tak muszę. Czy mogę pisać pomarańczowym pisakiem, bo skończył mi się nabój w piórze, a ołówek gdzieś zgubiłem?

Osobą  testowaną jestem ja.

- Cofnijcie się 5 kroków.

- Do tyłu?

- Schowajcie podręczniki do plecaków.

- Do środka?

Na tablicy są zapisane dwa działania matematyczne. Jedno pod drugim.

- Zetrzyj górne działanie.

- To u góry?

- Przepiszcie te zdania do zeszytu.

- Mamy otworzyć zeszyty?

- Podkreślcie to na dowolny kolor.

- A można na zielono?

Przerwa. Kilkoro dzieci gra w bierki.

Jedno pyta: 

- Mogę iść do łazienki?

- W czasie przerwy nie pytamy, po prostu idziemy.

- To mogę?

Drugie zaraz dorzuca:

- A ja? 

W wiadomościach słyszę, że halny spowodował więcej zniszczeń, niż spodziewano się.

IMiGW powinien zaciągnąć języka wśród nauczycieli.

W ciągu ostatnich dni dzieciaki próbowały roznieść szkołę.

Podobnie jak dziennikarze, dostrzegam zniszczenia. Zniszczenia mają miejsce w moim systemie nerwowym.

Jeżeli ktoś w najbliższym czasie spróbuje krzyczeć tuż obok mnie, odgryzę mu nos.